رزیدنت اویل 5 نمونه ای از یک پتانسیل از دست رفته است؛ خوب، بد، زشت - آسمان تو

خوب

جلوه های بصری

موارد زیادی وجود دارد که این بازی به لطف چارچوبی که در رزیدنت اویل 4 معرفی گردید، در آن ها خوب عمل نموده است. یکی از این ها جلوه های بصری و به طور کلی گرافیک بازی است. این بازی در زمان عرضه خیره نماینده بود و حتی با گذشت سال ها هنوز زیبا به نظر می رسد. رزیدنت اویل 5 به راحتی یکی از برترین بازی های اوایل نسل هفتم است و در آن موقع تنها تعداد کمی از بازی ها از این نظر بهتر از این اثر عمل نموده اند. جلوه های بصری درون بازی و سکانس های از پیش رندر شده عالی به نظر می رسند و فیلمبرداری صحنه ها نیز در نوع خود جالب است. در واقع بازی یک اثر فوق العاده سینمایی است.

سیستم اینونتوری

مورد دوم، سیستم اینونتوری تازه است. به جای سر و کله زدن به صورت تتریس وار با هر آیتم، 9 اسلات به شما داده می گردد. در کنترلرها، چهار اسلات اول به D-Pad منتقل می شوند، اما کیبورد هر نه اسلات به وسیله کلیدهای تا 9 در دسترس خواهند بود. این بدان معناست که جابه جایی بین سلاح ها، کاری که شما احتمالا بسیار انجام می دهید، روان و آنی است و احتیاج به باز کردن یک صفحه تازه، انتخاب سلاح و بستن صفحه نخواهد بود.

کنترل

با اینکه موارد عجیب و غریبی در گیم پلی وجود دارد که در بخش های بعدی به آن بیشتر خواهیم پرداخت، با این حال کنترل بازی نیز بهبود یافته است. اسلحه ها نسبت به نسخه چهارم به نوعی واکنش پذیرتر هستند و هدف گیری با آن ها سریع تر و آسان تر است. در نسخه رایانه های شخصی به جای هدف گیری لیزری، نوعی رتیکل نه چندان مجذوب نماینده وجود دارد، اما حداقل هدف گیری با موس برخلاف آنچه در پورت رایانه های شخصی رزیدنت اویل 4 دیده ایم، لذت بخش است.

ریکاردو ایروینگ

در نهایت ریکاردو ایروینگ (Ricardo Irving) را داریم. ایروینگ آنتاگونیست اصلی نیمه اول بازی است و یکی از باس های بازی نیز محسوب می گردد. او بعلاوه یکی از عجیب ترین شخصیت های سری رزیدنت اویل و با ظاهر متفاوت، رفتار دیوانه وار و لهجه خود تا حدی ما را یاد جوکر می اندازد. تماشای او هر زمان که در بازی ظاهر می گردد، لذت بخش است. در واقع این مایه تاسف است که این شخصیت نتوانست بیشتر از این در بازی حضور پیدا کند.

بد

سیستم اینونتوری

مسلما چیزی به نام یک بازی کامل وجود ندارد و طبیعتا رزیدنت اویل 5 نیز از این قاعده مستثنی نیست. این بازی مسائل ریز و درشتی دارد که در این بخش به آن هایی که بیشتر قابل چشم پوشی هستند، خواهیم پرداخت. مشکل او مربوط به اینونتوری است. همانطور که گفته شد، به جای سیستم جعبه مانند که در نسخه قبل مجموعه دیده بودیم، شما فقط 9 اسلات برای هر شخصیت دارید، بنابراین به طور کلی 18 اسلات در اختیار شما است. مشکل بزرگ سیستم تازه این است که مهمات، نارنجک ها و آیتم های شفابخش که در زمان رزیدنت اویل 4 فضای کمی را اشغال می کردند، اکنون به میزان یک سلاح، فضای در اختیار شما را در بر می گیرند.

در واقع ممکن است که در موقعیتی قرار بگیرید که مجبور شوید بین برداشتن یک اسلحه تازه یا نگه داشتن مهمات برای سلاحی دیگر، یکی را انتخاب کنید. هرچند نارنجک ها به هر تعداد که باشند، تنها یک اسلات را اشغال می نمایند، اما آیتم های مربوط به سلامتی اینطور نیستند و مهمات نیز ظرفیت محدودی در هر اسلات دارند. این باعث شده تا کوشش برای حمل بیش از سه سلاح به یک کابوس تبدیل گردد است زیرا باید مهمات و دیگر آیتم ها را نیز در نظر داشته باشید.

کنترل کلاسیک

از طرفی کنترل کلاسیک سری یا همان تانک نیز وجود دارد. رزیدنت اویل 4 نیز به نوعی از این نوع کنترل استفاده می کرد، اما از آن ها برای افزایش تنش صحنه های ترسناک استفاده می کرد. از طرفی اغلب شما را در مقابل گروه های کوچکی از دشمنان قرار می داد و شما را مجبور می کرد تا با دقت و صبر مبارزه کنید. با این حال از آن جایی که رزیدنت اویل 5 نسبت به نسخه قبل خود اکشن تر است، استفاده از این نوع کنترل عذاب آور است. در واقع شخصیت های شما انگار تنبل هستند و حرکت در اطراف دردسرهای زیادی دارد. این سیستم شاید هنگام مبارزه با دشمنان باعث القای حس ترس بیشتری گردد اما در مقایسه با کنترل بازی هایی مانند نسخه اول Dead Space که در سال 2008 منتشر شد، قدیمی و غیرضروری به نظر می رسد.

زشت

هوش مصنوعی

اینجا جایی است که قطار رزیدنت اویل 5 کاملا از ریل خارج می گردد. شاید بتوان گفت که یکی از مهمترین مسائل بازی هوش مصنوعی شخصیت ها است. تمام نسخه هایی از سری رزیدنت اویل که قبل از بازی پنجم عرضه شده بودند، به استثنای Resident Evil: Outbreak، تجربه هایی تک نفره محسوب می شدند. با این حال به دلایلی کپ کام تصمیم گرفت که نه تنها حالت کوآپ را در بازی قرار دهد، بلکه آن را هسته مرکزی بازی کرد به گونه ای که بازی به صورت تک نفره مجذوب نمایندهیت زیادی ندارد. بازی به صورت کوآپ با یک دوست با وجود سیستم هایی که قرار داده شده، سرگرم نماینده است اما به صورت تک نفره به علت هوش مصنوعی ضعیف شخصیت ها، بعضا روی مخ شما خواهد رفت.

دادن آیتم های سلامتی به هوش مصنوعی به این معنی است که به محض اینکه ضربه بخورید، از آن استفاده می نماید. از طرفی اگر به شخصیت دیگر یک سلاح بهتر بدهید، تا زمانی که مجبور نگردد از سلاح کمری ضعیف خود استفاده خواهد نمود. بعلاوه دادن نارنجک و مواد منفجره به او مساوی است با تمایل شما برای ترک بازی. مسائل دیگری نیز وجود دارند که مربوط به برداشتن مین ها روی زمین و گلوله سلاح هایی است که ندارند. این شاید به طور کلی تاثیر زیادی روی گیم پلی در بیشتر مواقع نگذارد اما قطعا اعصاب شما را بهم می ریزد.

اکشن، اکشن، اکشن!

مشکل تمرکز زیاد بازی روی بخش کوآپ فراتر از مواردی نظیر هوش مصنوعی و سیستم اینونتوری است. بازی رزیدنت اویل 4 در سکانس های محدودی تعداد دشمنان زیادی را در مقابل شما قرار می داد. حال تصور کنید که صحنه مشهور روستا در نسخه چهارم بارها تکرار گردد. این ماهیت رزیدنت اویل 5 را تشکیل می دهد. هر چند بخش هایی وجود دارد که در آن با دشمنان کمی برخورد می کنید و احتیاج به تاکتیک و برنامه ریزی احساس می گردد اما بیشتر مبارزات بازی بر پایه اکشن بیشتر است و باید تنها بدوید و شلیک کنید. این باعث بهم خوردن تعادل مهمات در بازی شده و المان بقا عملا در بازی زیاد دیده نمی گردد.

هرچند در بیشتر مواقع می توانید به راحتی با دشمنان مقابله کنید زیرا هوش مصنوعی آن ها بسیار ضعیف است، اما این بخش ها را می توان به راحتی با دویدن دور زد. بازی نیز گهگاه با اضافه کردن پازل های محیطی این روش را تشویق می نماید. از طرفی با اینکار مهمات زیادی ذخیره خواهید کرد و می توانید از آن ها در مواقع سخت بهره ببرید. در واقع بازی دارای بخش های سختی نیز است که گذر از آن ها بعضا احتیاج به صبر ایوب و برنامه ریزی زیاد دارد.

مشکل بزرگ بازی این است که یک اثر در سبک ترس و بقا نیست، اما کوشش می نماید که اینگونه باشد. رزیدنت اویل 5 به شدت می خواهد مانند Gears of War 2 یا Saints Row 2 یک بازی تیراندازی اکشن محور باشد، اما به خاطر بازی های قبلی خود را محدود به ریشه های ترس و بقا می داند و به نوعی تکلیفش با خودش تعیین نیست. اگر هوش مصنوعی بهتر بود، کنترل ها روان تر و به طور کلی بیشتر شبیه یک اثر اکشن بود، شاید بازی بهتر عمل می کرد. در هر صورت در حالت عادی بازی از اکشن زیادی برخوردار است و میزان بیشتری از آن تفاوت چندانی در ماهیت آن ایجاد نمی کرد.

جمع بندی

رزیدنت اویل 5 کوشش می نماید که در بسیاری از لحظات خود مانند نسخه چهارم سری عمل کند و گاهی اوقات این کار را با موفقیت انجام می دهد، اما به طور کلی شکست می خورد زیرا تعادل مناسبی بین اکشن و ترس برقرار نمی نماید. هر لحظه هیجان انگیز بازی کوششی برای به تصویر کشیدن دوباره عظمت رزیدنت اویل 4 یا چیزهایی است که قبلا در نسخه های کلاسیک سری دیده بودیم. از طرفی زمانی که بازی میخواهد تا چیز تازهی را ارائه دهد، تنها به تقلید از بازی های دیگر بسنده می نماید.

با این حال رزیدنت اویل 5 حتی به عنوان یک اثر ترسناک، افتضاح محسوب نمی گردد. اگر مواردی مانند هوش مصنوعی بهتر بودند، این بازی به عنوان یک تجربه کوآپ عالی بود، اما بدون هدف است و در کنار مسائل متعدد گیم پلی، حتی از داستان باکیفیتی نیز برخوردار نیست. لازم به ذکر است که این بازی امروزه فقط در صورتی که از هواداران بزرگ این مجموعه باشید، ارزش تجربه کردن دارد.

منبع: Goomba Stomp

رزیدنت اویل کد: ورونیکا پلی میان وحشت و اکشن است؛ بازگشت به گذشته