پیوند ارکستر ایرانی و ایتالیایی این بار در راونا ، 4 هزار نفر به سالن آمدند - آسمان تو

برای دیدن شاهکارهای تاریخ اروپا با تور ایتالیا همراه شوید و از شهرهای زیبای رم، فلورانس و ونیز شهر روی آب دیدن کنید و بنای کولوسئوم را ببینید.

یاسر شیخی یگانه - خبرنگار اعزامی باشگاه خبرنگاران پویا به ایتالیا

اینجا ایتالیا. شهر بندری و توریستی راونا. سالنی دوار. هر چه به مرکز می رود ارتفاعش بیشتر می شود. دیواره اش چادری و سفید است. احتمالا از همان چادرهای برزنتی است که آدمی را یاد سیرک ها می اندازد. اما اینجا نه برای خنده، که جایی برای رخدادهای جدی است. جدی به اندازه موسیقی کلاسیک. جدی به مانند اجرای اپراهای جوزپه وردی. جدی به اندازه ای که قرار است ریکاردو موتی رهبری کند ارکستر را.

آفتابِ نهم جولای 2017 - هفدهم تیر 1396، نم نمک از مغرب آماده غروب می شود. نوازندگان با اتوبوس هایشان راس ساعت به محل اجرا آمده اند. اتوبوسی اعضای گروه کر و اتوبوسی دیگر نوازندگان ارکستر سمفونیک تهران را می آورد. نوازندگان ارکستر فستیوال راونا هم با اتوبوسی جداگانه می آیند. این دو ارکستر قرار است اجرای مشترکشان را یک بار دیگر تکرار نمایند. دو روز پیش در تهران اجرایی پیروز داشتند و اکنون در ایتالیا هستند برای تکرارش.

ساعت 20 و سی دقیقه است و نوازندگان لباس های فرم را پوشیده و با سازهایشان خود را گرم می نمایند. درهای سالن باز شده است. 3 هزار و 800 جایگاه در سالن هست. کاربری سالن پیشترها ورزشی بوده، اما اکنون سالنی آکوستیک با تمام امکانات لازم برای برگزاری یک کنسرت موسیقی است. پنج دوربینِ حرفه ای در نقاط مختلف سالن هست تا این اجرا را به طور هم زمان ضبط نمایند.

چراغ ها خاموش و روشن می شود یعنی زمان اجرا نزدیک است. اینجا علائم هشدار به مخاطبان، نور است نه صدای بوق. بروشورها فروشی است. باید 5 یورو بدهی تا صاحب یک بروشور شوی که داخلش متن اپرایی که اجرا می شود و تمام توضیحات لازم هست. آدمی یاد سالن های کنسرت در ایران را به خیر می نماید که بروشورها مخاطب را التماس می نمایند که ما را مجانی بردارید و بخوانید.

تمام جایگاه ها پر شد. با 19 دقیقه تاخیر گروه کُر روی صحنه می آیند. حدود 100 خواننده کُر بر روی صحنه هستند. 100 نوازنده هم بعدش می آیند.

سازها کوک می شود. شروع سکوت. هستند کسانی که تازه وارد سالن شده اند سریع و با کمترین سروصدا خود را به جایگاه هایشان می رسانند. همه منتظر آمدن رهبر ارکستر هستند. ریکاردو موتی می آید تا آمدنش شروعی برای همه چیز باشد.

باز هم سکوت و بعد موتی دست به کار می شود. سرود جمهوری اسلامی ایران شروع ماجراست. همه می ایستند. به راستی شنیدن سرود جمهوری اسلامی ایران با اجرای 200 نوازنده و خواننده با رهبری یکی از بهترین های رهبری ارکستر در دنیا، شنیدنی است. مو به تنمان سیخ شد.

سرود ملی ایتالیا هم اجرا می شود. سرود آنها هم پر از صلابت و ریتم و اتفاق است.

نغمه ها در هم می پیچد. اندوه های جوزپه وردی و شخصیت پردازی هایش در هر نُت هویداست. ریکاردو موتی اینجا هم جدی است. چنان ارکستر را رهبری می نماید که گویی تمام سازها را خودش می نوازد. غوغایی به پا می نماید با ارکستر.

تماشاگران هم بی کار ننشسته اند. آنان هم با سکوت و تمرکزشان انرژی عجیبی به ارکستر می دهند. موتی و ارکسترش که اکنون دیگر یکی شده اند، بخش های مختلفی از چند اُپرای نوشته شده توسط جوزپه وردی را اجرا کردند. این اجرا را حدود 4 هزار نفر دیدند و جالب این که چنین کنسرت های باشکوهی در اینجا و در طول سال همواره تکرار می شود.

اجرا سرانجام می یابد. اتفاقی عجیب که انگشت حیرت به دهانمان می آورد؛ تماشاگران حدود 10 دقیقه و بدون وقفه برای ارکستر، رهبرش و تکخوان هایش دست می زنند. موتی چند بار از صحنه خارج می شود و برمی شود. هر بار هم که می آید یک بار تکخوان ها، یک بار رهبران گروه کُر و یک بار هم شهرداد روحانی را با خود به صحنه می آورد. هر چه میزان تشویق ها با آمدن هر گروه بیشتر باشد، ماندنشان بر روی صحنه بیشتر است.

به هر روی سرانجام اجرا با لبخند و رضایت تماشاگران است. بسیاری از تماشاگران از نقاط دور و نزدیک ایتالیا خود را به راونا رسانده اند.

سرانجام اجرا با شروع ضیافت شام همراه است. تمام نوازندگان ارکستر و البته مقامات ایرانی و ایتالیایی در کنار هم شام می خورند.

اجرای مشترک ارکستر فستیوال راونا و ارکستر سمفونیک تهران تمام شد. آدمی اما به این فکر می نماید که چند روز، چند ماه و حتی چند سال دیگر طول می کشد تا چنین رخداد هنری با حضور ایران تکرار شود.