پایان بندی برف آخر با رستگاری قهرمانش ماندگار خواهد شد - آسمان تو

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، یوسف یک دکتر دامپزشک که در منطقه ای کوهستانی و محلی زندگی می نماید با مسائلی در زندگی خود و اطرافیانش روبرو است. او کوشش می نماید تا مسائل محیط پیرامونی خودش را برطرف سازد.

حدود هفت سال پیش در همین جشنواره فجر و در همین سینمای رسانه ها فیلمی پخش شد با نام بدون مرز به کارگردانی یک کارگردان فیلم اولی به نام امیر حسین عسگری که آن موقع به دلیل تفکیک فیلم های اول و دوم از بخش مسابقه اصلی جشنواره، عمدتا رغبتی برای تماشای این آثار وجود نداشت و تعداد کمی از اهالی رسانه به تماشای فیلم های این بخش می نشستند.

فیلم بدون مرز در آن دوران اکران عمومی مطلوبی نداشت، اما پیروز شد در جشنواره های دنیای خوب بدرخشد. امروز و پس از هفت سال امیر حسین عسگری کارگردان همان فیلم با اثری به نام برف آخر به جشنواره بازگشته و باز هم فیلمش اکران مطلوبی در داخل نخواهد داشت، اما اطمینان دارم که اینبار هم در جشنواره های دنیای بیشتر از فیلم قبلی به پیروزیت دست خواهد یافت. دلیلش البته این نیست که برف آخر یک فیلم به اصطلاح جشنواره ای و آنسوی آبی است. دلیل را باید متاسفانه در مناسبات پیچیده اکران و البته تنزل داده شدن سلیقه تماشاگران عام سینما در دو دهه گذشته جستجو کرد. وگرنه برف آخر نسبت به ساخته قبلی کارگردانش فیلمی به مراتب حرفه ای تر، پخته تر و خوش آب و رنگ تر است که شاخصه های زیادی را در حوزه ساخت و محتوا توامان با خود به همراه دارد.

قصه شباهت های زیادی با فیلم قبلی دارد. باز هم یک انسان تنها که در پی درک و دریافت جدیدی از مفهوم زندگی، عشق و خویشتن خویش است. مسائل بسیاری با آدم های محیط اطرافش دارد و به گونه ای از جنس آن محیط و آن آدم ها نیست، اما ناچار به همزیستی مسالمت آمیز است.

آزارش به کسی نمی رسد و کوششش برای برطرف مسائل است. با این تفاوت که آنجا قهرمان ما یک نوجوان است و اینجا با یک مرد تحصیلنموده میانسال و زخم خورده و سرد و گرم چشیده روزگار روبرویم؛ که به لحاظ معنایی شاید بتوان این تفاوت را در پخته شدن نگاه و دنیا بینی کارگردان نیز مشاهده کرد.

انتخاب لوکیشن های بکر و سر سخت کوهستانی که بدون تردید شرایط طاقت فرسایی را برای عوامل فیلم رقم زده است یکی از ویژگی های مهم این اثر است که سبب شده تا در برف آخر به تماشای لوکیشن های ناب و نما های کارت پستالی زیبایی بنشینیم که بسیار چشم نوازند؛ و البته نورپردازی خوب و مناسب که با بهره گیری از رنگ های عمدتا سرد و در بعضی بخش ها رنگ های گرم باعث انتقال حس های مختلف به تماشاچی در بخش های مختلف قصه بنا به مقتضیات آن بخش می گردد و این مساله از ویژگی های مثبت برف اخر به شمار می رود.

قصه نیز چندان پیچیده نبوده و تا حدودی سرراست و روان است اگرچه معتقدم وجود چند داستان که به صورت موازی کنار داستان اصلی در حال رخ دادن هستند سبب شده تا اندکی شاهد کندی ریتم به لحاظ روایی باشیم و البته همین مساله در کنار تاکید و یا شیفتگی کارگردان در استفاده از نما های مکرر لانگ شد و رفت و آمد های گا ها اضافی علاوه بر افت ریتم باعث بالا رفتن زمان فیلم هم شده به گونه ای که در اثر فعلی با فیلمی 120 دقیقه ای روبرویم که بدون تردید از حوصله تماشاچی امروزی ایرانی خارج است.

بازی ها هم بسیار روان و لذتبخش است به ویژه نقش آفرینی متفاوت امین حیایی و مجید صالحی که در برف آخر نیز برگ برنده ای رو نموده و گوشه ای از توانایی های خود را در فضایی متفاوت بروز می دهند. در کنار همه این موارد باید به خاتمه بندی فیلم اشاره کنم که رستگاری قهرمان داستان را با یاری یه گرگ قبلا زخمی به طرز زیبایی به نمایش می کشد که شک نکنید این خاتمه بندی یکی از خاتمه بندی های خوب و اثر گذار سینمای ایران است. در کنار همه این ها البته عسگری نیم نگاهی نیز به حضور فیلمش در جشنواره های بین المللی داشته که این هدف نیز بدون تردید محقق خواهد شد و از همین الان مطمئنم که برف آخر در رخداد های سینمایی بین المللی خوش می درخشد.