هشدارهای تاج، گوشه ای از داستان یک سقوط - آسمان تو

فرشاد کاس نژاد ، از مهدی تاج بارها و بارها جملاتی شبیه این شنیده ایم اما تکرار این حرف ها هرگز به معنای اجرایی شدن قوانین نبوده: موانعی در مورد بحث استانداردسازی و بحث استادیوم ها وجود دارد که تمام کوشش خود را به کار گرفته ایم تا بتوانیم مسائل را حل کنیم. در گذشته اگر باشگاه ها بدهکار بودند، سازمان لیگ با همکاری و اغماض سعی نموده با تیم ها راه بیاید تا بتوانند مسابقات را برگزار نمایند و تیم ها متضرر نشوند، اما از این پس هر باشگاهی باید بدهی های خود را مشخص تکلیف کند. در غیر این صورت اجازه بازی نخواهد داشت.

از آنچه در بازار جابجایی لیگ برتر می گذرد، پیش بینی اینکه باشگاه ها بدهی های بزرگ تری را به جا بگذارند سخت نیست و این محصول همان لطف و اغماض سازمان لیگ است که تاج از آن حرف می زند. باشگاه های ایرانی عادت دارند که بدهی ها را سال به سال انباشته نمایند و همواره می دانند که هیچ تهدیدی وجود ندارد و این مصاحبه ها هم برای خالی نبودن عریضه است. برگردیم به چند سال قبل، به روزهایی که یک اتفاق ماجرای تازه ای را در لیگ برتر ساخت.

مسئله مالی فوتبال ایران و بحث هایی که با نامه آندرانیک تیموریان، کاپیتان سابق تیم ملی ایران به ای اف سی مطرح شد به یک نام و نشان احتیاج داشت. قانون تیموریان عنوانی بود برای طرح شکایت نزد کنفدراسیون فوتبال آسیا، کاری که می توانست اصلاحاتی را در ساختار باشگاه های ایرانی پدید آورد. قانون تیموریان، قانونی که هشدار جدی به مدیران بی مسوولیت در فوتبال ایران می دهد، مدیرانی که تیم های شان غرق در بدهی است اما همچنان قرارداد چند میلیاردی می بندند و از پرداخت نشدن آنها نیز ابایی ندارند . فوتبال ایران با این مدیران به درس و تنبیه جدی احتیاج دارد. قانون تیموریان به فراگیری و دنیا شمولی قانون بوسمن نیست اما می تواند بدعتی در فوتبال ایران باشد تا باشگاه های ایرانی نه قرارداد گزاف ببندند و نه در پرداختش بی تعهد باشند. تاج با استناد به همین روشی که طلبکاران انتخاب می نمایند، به باشگاه ها هشدار می دهد که برای پرداخت بدهی های انباشته خود چاره ای بیندیشند اما همین فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ با روش های کدخدامنشانه چند سال اخیرشان باعث شدند تا باشگاه ها درس لازم را از قانون تیموریان نگیرند. حالا تاج دوباره هشدار داده است و هشداری که هر سال بارها تکرار می گردد و پی آمد آن کوتاه آمدن و اغماض است چه اهمیتی می تواند داشته باشد؟ همین چند روز پیش بود که بهرام افشارزاده، مدیرعامل اسبق استقلال درباره پرداخت مطالبات پروپئیچ گفته بود که در آن مقطع باشگاه استقلال پولی نداشت که با پروپئیچ به توافق برسد. بله استقلال برای مطالبات 120 هزار دلاری پروپئیچ پول نداشت و پرداخت نکرد تا حالا مجبور به پرواخت 370 هزار دلار باشد و این باشگاه در همان مقطع برای خریدهای گزاف دیگری پول داشت. این حکایت مدیریت این مدیران در باشگاه های دولتی است که همه چیز را به آینده وامی گذارند، چون می دانند که در آینده مسئولیتی در قبال تصمیمات خود ندارند و هر چه بدهی به جا بماند آنها را درگیر هیچ مسئولیتی نمی کند.

هشدار امروز تاج هم روند را تغییر نمی دهد. باشگاه ها یاد گرفته اند که می توانند بیشتر از درآمد خود هزینه بتراشند و پرداختش هم به عهده مدیران آینده است. تا روزی که فدراسیون فوتبال همچون یک نهاد مستقل و جدی با باشگاه ها برخورد نکند و بازتاب تصمیم غلط برای باشگاه سنگین نباشد، تاج فقط با این حرف ها یک خبر برای خبرگزاری ها فراوری نموده و باشگاه ها هم راه خود را می روند و اعتنا به این حرف ها نمی نمایند.

باشگاه ها در فراوری هزینه از هم سبقت می گیرند، طرفداران جوان حتی باشگاه ها را ترغیب می نمایند به اینکه بیشتر هزینه نمایند، لیدرها عربده می زنند که گران تر بخرید و تجمع می نمایند. مدیران دست و پای خود را گم می نمایند و البته کمی بعد خود را در میانه معامله های گزاف، خوشبخت می بینند. حتی افتخار می نمایند که بدون پول زیر قراردادهای بزرگ را امضا می نمایند و شاید نمی دانند که در آینده نزدیک بابت همان قراردادها سرزنش می شوند. با این حالا ملالی ندارند و از گرانی حظ می برند. هشدارهای تاج به باشگاه ها هم گوشه ای از این داستان است و برای انسجام یک قصه لازم به نظر می رسد تا همه چیز آماده گردد برای یک سقوط دنباله دار به روایت مدیران فوتبال ایران.

1